– Przed trzema miesiącami odbyły się w Polsce wybory i 43 proc. Polaków poparło Prawo i Sprawiedliwość. To fakt. Mają mocny mandat do reform – stwierdził podczas debaty w europarlamencie o praworządności w Polsce deputowany Estońskiej Konserwatywnej Partii Ludowej Jaak Madison.
– Jeżeli mówicie o praworządności i wartościach to mieliśmy wcześniej debatę o II wojnie światowej – przypomniał estoński polityk, nawiązując do dyskusji na temat kłamliwych tez rosyjskiej propagandy. Dalej zwrócił uwagę na hipokryzję niektórych europosłów.
– Wielu mówców wypowiadało się na korzyść Armii Czerwonej, jak to ona uratowała świat. Czy to zgodne z europejskimi wartościami, by chwalić reżim, który wymordował w Katyniu 20 tys. polskich oficerów? To te europejskie wartości? Pomyślcie nad tym – wskazał Madison.
Czytaj także:
Wiceszefowa PE: Zagrozić Polsce dotkliwymi karamiCzytaj także:
"Jego miejsce jest na śmietniku". Ostre słowa Kempy
/ Źródło:
wpolityce.pl
/ bal
Komentarze
Polscy sprawiedliwi i polscy oprawcy
Dla rozważań polskich win i zasług trzeba odwoływać się do ustaleń historyków. W wybitnej książce „Utajone miasto. Żydzi po aryjskiej stronie Warszawy – 1940-45” Gunnar S. Paulsson wyliczył – korzystając z tysięcy dokumentów – że w wojennej Warszawie ukrywało się 28 tys. Żydów, którzy „uciekli z getta, nie wprowadzili się tam lub przybyli skądinąd, by ukrywać się w stolicy”. Ostatecznie przeżyło 11 500 (41 proc.). 16,5 tys. zginęło, z tego 5400 w czasie Powstania Warszawskiego, a aż 3500 dało się Niemcom nabrać na ofertę wykupienia wolności i stawiło się w Hotelu Polskim. 6000 zostało schwytanych, zadenuncjowanych lub zamordowanych.
Według Paulssona ukrywającym się Żydom pomagało 70-90 tys. Polaków (w większości odpłatnie), co stanowiło aż 8 proc. populacji Warszawy. Ścigało ich i szantażowało 3-4 tys. szmalcowników „i innych niebezpiecznych indywiduów”.
Takie proporcje Polaków pomagających Żydom (niezależnie od motywacji) i Polaków, którzy na nich polowali, w innych miejscach kraju mogły być znacznie gorsze. Jak pisze Paulsson, w całym kraju mogło ukrywać się 150-230 tys. Żydów, ale
„współczynnik przeżywalności był zwykle dużo niższy niż w Warszawie, np. na Rzeszowszczźnie wyniósł zaledwie 7 proc.”, m.in. za sprawą „powszechnego antysemityzmu wśród chłopów”.
Ciemną kartą historii jest bezpośredni udział Polaków w eksterminacji. Podczas powstania warszawskiego doszło do wyjątkowego na tle polityki podziemnego państwa aktu zamordowania 23 Żydów przez odszczepieńczy oddział AK, zdarzały się też przypadki wypychania Żydów z przepełnionych schronów czy piwnic podczas bombardowania.
Były też pogromy na żydowskich sąsiadach z udziałem polskiej ludności. Najbardziej znane jest Jedwabne, gdzie według słynnej książki Jana Grossa zabito 1600 Żydów, a według ustaleń śledztwa IPN 300-400 osób. Ten pogrom jest jednak tylko jednym z serii – z ustaleń IPN wynika, że na Białostocczyźnie podobnych aktów było co najmniej 30. W archiwach IPN są świadectwa kilkudziesięciu Polaków skazanych po wojnie za zabijanie Żydów, ale większość sprawców nie została osądzona